Zamach...

Nikola

krótka historia o kobiecie zastrzelonej za to, że zrobiła zbyt dużo dobrego...

Jasmine Wein weszła na podwyższenie i rozejrzała się wokół. Stała przed olbrzymim tłumem ludzi. Pomyślała przelotnie, że jeszcze cztery lata temu nigdy w życiu nie zdecydowałaby się na coś takiego. Nigdy nie wyszłaby przed taką publiczność. Za nią stał potężny, nowy gmach szpitala, wybudowany za jej pieniądze. Świeciło słońce i zapowiadało się, że dzień będzie całkiem ciepły. Kiedy oklaski umilkły, odchrząknęła cicho i zaczęła mówić, jakby wykuła się tekstu na pamięć. Nie przerwała ani na minutę, szum wśród zebranego tłumu ścichł jak tylko otworzyła usta.
- Chciałam serdecznie podziękować zabranym tutaj za przybycie! Jestem niezmiernie wdzięczna, że wy również popieraliście akcję rozpoczętą przez "Wein Fundation", która miała na celu wybudowanie nowego, specjalistycznego szpitala, który mógłby zająć się szczególnie trudnymi przypadkami w niemal wszystkich dziedzinach medycyny! Teraz, kiedy budynek nowego szpitala, noszącego imię Gilbert'a Wein'a stoi gotowy na przyjęcie nowych pacjentów, oddaję klucz do jego drzwi doktorowi Harold’owi Henry’iemu, który będzie pełnił funkcję dyrektora tej placówki!
Wysoki, dobrze zbudowany szpakowaty mężczyzna wszedł na podium i podszedł do młodej, pięknej kobiety stojącej przy mównicy.Kobiety, która w tej chwili najchętniej znalazłaby się przy mężu, przy swoim małym synku, i która z uśmiechem na ustach wyciągała w jego kierunku klucz leżący na małej, czerwonej poduszeczce. Rozległy się oklaski, błyskały flesze aparatów, wszędzie stały wozy transmisyjne i kamery. Uśmiechała się nadal, chociaż miała największą ochotę, żeby to się już skończyło. Doktor Henry wziął kluczyk, co zaowocowało jeszcze większą burzą oklasków i zaczął ściskać dłoń pani Wein, która aż skrzywiła się z powodu bólu.
- Niezmiernie dziękuję pani Wein za to, że pani fundacja pomogła wybudo…
Nagle rozległ się dziwny odgłos. Nienaturalny, który zmroził krew w żyłach wszystkim obecnym, choć jeszcze nie wiedzieli czego jest przyczyną. Jasmine patrzyła na doktora Henry’ego, który z kolei patrzył na jej ramię. W jego oczach widniało zaskoczeniem i przerażenie. Tłum na kilka sekund zamarł, a następnie rozległ się niewyobrażalny krzyk z tysięcy gardeł. Ona tymczasem nic nie słyszała. Tak, jakby nic się nie stało. Spojrzała jeszcze raz niepewnie na mężczyznę, który nadal stał ściskając jej dłoń, a potem powiodła spojrzeniem za jego wzrokiem. Całe jej ramię okryte białą tkaniną żakietu, trochę poniżej lewego barku było pokryte czerwoną plamą. W jednej sekundzie poczuła, jak całe ramię milknie, jak krew odpływa z żył wydobywając się na zewnątrz, jak pulsuje tętnica na jej szyi. W oczach jej pociemniało, serce biło coraz wolniej, coraz wolniej…

I co o tym sądzicie? Czy to takie beznadziejne jak myślę? Embarassed

Mary

Ta... chciałabyś, żeby było beznadziejne. To jest boskie słitaśna!

Nikola

weź przestań... bo jeszcze uwierzę... Wink

Mary

Nikt Ci nie każe wierzyć, szczególnie, że Ty wiesz, że bosko piszesz i nie mów mi, że nie.
A ja dalej nie mam pomysłu na żadną jednoczęściówkę...
A o tym grabieniu piasku już mi przeszło... (chyba, bo ta nagroda Nobla jest kusząca xD)

Gość

na nową jednoczęściówkę czekam takze u ciebie Laughing